Laten we onmiddellijk met de deur in huis vallen. We houden wel van de werelden en personages van Léo, al dan niet in samenwerking met Rodolphe of Corine Jamar als co-scenarist en Bertrand Marchal of Fred Simon als tekenaars. We houden van de sterke vrouwen als Kim Keller (De Werelden van Aldebaran), Romane (Mermaid Project) en Kathy Jones (Kenya, Namibia, Amazonia) zoals we ook houden van zijn ecologisch bewustzijn en creativiteit om wezens en ganse streken, zij het op aarde of in de ruimte, geloofwaardig neer te zetten. Maar houden we ook van Amazonia? Wel, we twijfelen. Geen kwaad woord over Kathy, die het gevaarlijke en onvoorspelbare leven van een MI-6-agente verkiest boven het kasteeltje, tuintje en keukentje bij een of andere Lord. Maar we zijn ondertussen drie afleveringen ver en we hebben nog geen flauw idee waar alles naartoe zal leiden. Top, zo moet het ook, horen we je denken, maar er is toch wel de minimale vereiste als lezer om met de nodige interesse en spanning de ontwikkelingen te volgen. En hier wringt het schoentje. In de eerste twee delen maakten we kennis met het gefotografeerde wezen en met de Britten (hun lokale gezant Maughan, dominee Laughton met zijn hospitaal in de brousse en de Bram Stoker Society met het koppel Clyde en Oscar). Daarnaast waren er Duitsers met operazangeres Eva Schönberg voorop en tot slot Brazilianen in de persoon van kapitein Delio. Daar zit geen enkel nevenpersonage tussen we love to hate of we hate to love. We denken hier trouwens met weemoed terug aan de religieuze fanaticus Jedediah uit de Antares-cyclus, eeen eerste klas hufter, maar hij zorgde er wel voor dat we vol ongeduld zijn terechte straf afwachtten. In Amazonia deel 3 wordt het Roemenië-verhaal (chronologisch twee jaar voor de zoektocht in Amazonië) verder uitgewerkt. Kathy en Delio ontdekken een grot met de skeletten van Spaanse conquistadores, een landkaart en een halssnoer. Er komt een nieuwe flashback over de jacht op een Duitse onderzeeër. Consul Maughan vliegt Kathy ter hulp en dominee Laughton verdiept zich verder in Janice. Tot slot krijgt de rivierboot van onze Duitse vrienden Eva, Herbert en Heinrich het zwaar te verduren onder een Indiaanse aanval. Eerlijk gezegd, niet bepaald materiaal om nagelbijtend deel 4 af te wachten, maar gelukkig krijgen we een aantal cliffhangers die ons net voldoende triggeren om het vervolg af te wachten. Het scheelde weliswaar niet veel of we hadden gewoon de integrale afgewacht. Marchals tekenstijl zijn we bovendien iets minder genegen. Léo was rustgevender, duidelijker, klaarder. Ondertussen zijn we nu toch benieuwd naar deel 4. Ofwel krijgen we gelijk en vloeken we even. Ofwel waren we onterecht kritisch over het meesterschap van Léo en co. en buigen we deemoedig het hoofd.