Auschwitz is tegenwoordig een stilte die brult. Een stilte om ons de echo van de verschrikkingen te laten voorstellen, de herinnering aan het geschreeuw en de gebeden. Tussen de portretten ter nagedachtenis hangt dat van David. De blik van pijn, maar ook van hoop. De wil om niet te zijn achtergelaten, om de grip niet los te laten. Want zelfs in het hart van de onmenselijkheid kunnen de engelen nooit ver weg zijn. En degene die huilt is niet altijd degene die het meest lijdt... De engelen van Auschwitz is een ontroerend en afgerond verhaal.