Penelope is vrouw, moeder en chirurg. Terwijl thuis haar dochter worstelt met de ablatief en met haar puberteit, redt Penelope levens in een veldhospitaal in Aleppo. Maar in de bikkelharde oorlogsrealiteit verliest ze ook patiënten, loopt ze trauma's op, en merkt ze dat ze haar roeping steeds moeilijker verzoend krijgt met haar gezin. Ontroerend, ontwapenend en onderhoudend. Maar bovenal: door en door menselijk. Penelope is onmiskenbaar van de hand van Judith Vanistendael. Met zwierige stijl en kleurige aquarellen vertelt ze het verhaal van een alledaags gezin, van een mama, papa en dochter met hun demonen, eenzaamheid en verbondenheid. Het boek verschijnt tegelijk in het Nederlands en in het Frans. gewrongen tussen gezin en buitenwereld ‘Het is een spanning die me enorm boeit: hoe kijkt een kunstenaar resp. een wetenschapper naar de wereld? Ik ben zelf opgegroeid met een vader die schrijver was, Geert van Istendael, en zijn vrouw die chemicus was. Ik heb die verschillende invalshoeken dus van dichtbij meegemaakt.’ Geen wonder dat Judith Vanistendaels nieuwe personage Penelope een arts is, een wetenschapper, en haar echtgenoot een dichter, van het klassieke soort. Anders dan in de Griekse mythe van Odysseus, is het in het verhaal van Vanistendael de man die op Penelope wacht. Penelope werkt als arts in oorlogsgebieden en is hierdoor vaak weg van huis. Ze verkiest deze missies boven de zorg voor haar dochter. De dochter zelf heeft daar weinig last van, de mensen in haar omgeving des te meer. Hun commentaren op de afwezige moeder zijn vernietigend. (bron passa porta)