1871. Élisabeth Dmitrieff, een mooie jonge Russin van nog maar twintig jaar, wordt een week nadat ze is aangekomen in Parijs voorzitter van de eerste openlijk feministische organisatie in Europa: de Vrouwenbond voor de verdediging van Parijs en hulp aan de gewonden. Karl Marx zelf heeft deze gepassioneerde ware socialiste en strijdster gestuurd! Haar schoonheid en enthousiasme, die haar onderscheiden van de andere, meer volkse opstandelingen, veroorzaken interesse bij de mannen, die tot dat moment weinig oor hadden voor de eisen van de “communardes”. En zo was vreemd genoeg een van de eerste belangrijke guren die streed voor de rechten van de vrouw in Frankrijk... een Russische aristocrate. De bloedige periode van de Commune van Parijs staat ook vandaag de dag nog voor een belangrijk symbool in de geschiedenis van de socialistische revoluties. Het wordt weleens vergeten, maar er bevonden zich vrouwen onder de opstandelingen. Of het nu burgers waren, arbeidsters of prostituées, of ze beroemd waren of anoniem, Françaises of buitenlanders... ze hadden allemaal gemeen dat ze op de barricades klommen en de wapens ter hand namen om voor hun rechten op te komen. Wilfrid Lupano besloot om het lot van deze vrouwen die betrokken waren bij de Commune van Parijs te laten herleven in een serie losstaande verhalen getekend door verschillende getalenteerde kunstenaars.